گاهی اوقات ممکن است دوستی با یک پس گردنی دوستانه یا جفت پا گرفتنی شیطنت آمیز آغاز شود؛ امّا روش معمولی شروع ارتباط ها برخورد چهره به چهره‌ی افراد است و مهم تر این‌که این رودررو شدن، دست کمی از ارتباطی مثل اتّصال دو گوشی تلفن  همراه به هم ندارد؛ یعنی در یک ارتباط بین چهره ها مگابایت ها یا شاید گیگابایت ها اطّلاعات بین دو نفر رد و بدل می شود. خوش‌حالی، ناراحتی، اضطراب، گرسنگی و حتی داشتن دست‌شویی، مواردی هستند که به راحتی با نگاه کردن به حالت های چهره‌ی طرف مقابل‌تان، مخصوصاً چشم ها، ابروها، بینی، دهان، گردن و آرنجش می توانید متوجّه شوید؛ البتّه ما می دانیم که گردن و آرنج جزو چهره نیستند؛ ولی ممکن است طرف روی میز پهن شده باشد و سرش را روی آرنجش گذاشته باشد که آن وقت می توان آن ها را چهره حساب کرد.

حالا که به اهمیّت تأثیر چهره در ارتباط پی بردیم، بهتر است بتوانیم اثر مثبتی روی مخاطب مان بگذاریم که نتیجه‌ی این اثر مثبت بیش‌تر از نفر مقابل به خود ما بازمی گردد. خوش رویی یا گشاده رویی از ابزارهای ارتباطی خیلی مهم است! آن‌قدر مهم که بعید نیست در امتحان هم بیاید. به قول فرنگی ها: «با شیرینی بیش‌تر می توان مگس جمع کرد تا با تلخی!» دور از جان منظورمان تشبیه اطرافیان و دوستان به مگس نیست ‌ها! الآن اسب ها هم شیرینی و قند دوست دارند، معنی اصلی این جمله، جاذبه‌ی گشاده رو بودن برای بقیّه است. خود شما اگر کسی بیایید و با خشم و غضب از شما کمک بخواهد یا پول طلب کند، به او کمک می کنید؟! معلوم است که نه، مگر این‌که بخواهد خفت گیری کند که در آن صورت مخلصش هم هستیم؛ امّا اگر با گشاده رویی از شما کمک بخواهد چه؟ باز هم کمک نمی کنید؟ این بار چرا؟ آهان! چون بدحساب است. بله! حق با شماست. بدحسابی ربطی به گشاده رویی ندارد و ممکن است گشاده رویی بدحساب هم باشد. حالا اگر طرف گشاده رو بود و خوش حساب هم بود چه؟ ای بابا! باز هم کمک نمی کنید؟ خوب دردتان چیست؟ بله! متوجّه شدم، این را از اوّل بگویید که پول ندارید، ما الکی وقت‌مان را این جا تلف نکنیم. حالا که شما هم مثل ما به پول نیاز دارید بهتر است دوتایی گشاده رویی های‌مان را روی هم بگذاریم و سراغ نفر سوّم برویم.

مثل پف فیل که به آن شکفته نمکی هم گفته می شود، از گشاده رویی هم بعضی وقت ها با عنوان شکفته رویی یاد می شود. این شکفته رویی، هم در نگاه مطرح است، هم در لبخند. بعضی ها را دیده اید وقتی می خندند چشمان‌شان خط می شود؛ این همان گشاده رویی با چشم است؛ حتّی در گفتار و رفتار هم این خوش رویی نمود دارد. یک نمونه اش همین هایی که وقتی با آن ها چت می کنی همه اش استیکر خنده می فرستند. این گشاده رویی در رفتار است. چه بسیار دوستی هایی که با ترش رویی، اخم کردن یا یک ایموجی عصبانیِ صورت سرخ به باد رفته است؛ از سوی دیگر، مبدأ بسیاری از آشنایی ها هم شاید فقط یک «تبسّم» باشد. چهره‌ی  باز شما مثل کلید برای یک رابطه و ابروهای گره خورده یک چیز تو مایه های قفل کتابی است؛ حالا اگر این خوش‌رویی و خنده رویی با نیّت پاک و الهی انجام بگیرد، علاوه بر تأثیر محبّت‌آفرین، حتّی «حسنه» و «عبادت» هم به حساب می آید.

پیامبر گرامی اسلام(ص) همیشه تبسّم بر لب داشتند و به دیگران نیز سفارش می‌کردند همواره متبسّم باشند و یک‌دیگر را با چهره‌ای گشاده ملاقات کنند. امام باقر(ع) فرمود: «روزی شخصی خدمت رسول خدا(ص) آمد و عرض کرد: یا رسول‌الله! مرا نصیحت کن. حضرت ضمن سفارش‌ها و نصیحت‌های خود به آن مرد فرمود: برادرت را با گشاده‌رویی ملاقات نما!» که در این‌جا منظور از برادر کلّ مسلمانان را شامل می­شود نه این‌که می­توانی با خواهر و پسردایی­ات ترش­رویی کنی!

به قول کتاب آقای دیل کارنگی: «تبسّم بدون این‌که دهنده‌اش را فقیر کند، گیرنده‌اش را ثروتمند می‌سازد»؛ پس خسیس ­بازی درنیاورید و از گشاده ­هایی که در روی­تان نهفته است بدون ترس خرج کنید!


منبع: مجله باران